30/7 reisdag naar Uduwalawe

Vandaag een slechte start van de dag, tijdens het ontbijt erachter gekomen dat de camera gisteren is achter gebleven bij het zwembad. Paniek! Helaas ondanks zoeken, navragen en nogmaals zoeken hebben we de camera niet meer kunnen vinden. Nu blijkt dat de zee heel hoog was afgelopen nacht, die kwam zelfs tot het zwembad, of er is iemand helaas kwaadschiks geweest, we vermoeden een locale die via het strand het terrein op kan of een gast. Het personeel verdenken we niet, want er is hele strenge controle op het personeel, de baas schijnt een dangerous man te zijn. Er hing wel een beveiligingscamera, maar deze deed het helaas niet. Ondanks dat het onze eigen fout was, de camera hing achter de strandstoel, vooral heel veel verdriet. Gelukkig gisteren de geheugenkaart gewisseld, dus alle foto van de eerste week hebben we nog. De rest van de vakantie moeten we het doen met onze mobieltjes, helaas, maar niet onmogelijk. Na 3 uur in het hotel rondgehangen hebben zijn we naar het politiebureau geweest om aangifte te doen.  Dat was een ware belevenis voor Bob, circa 30 jaar terug in de tijd, typemachine, alles opgeslagen in boeken, boeven gewoon in het zicht achter de tralies enz. Na ruim een uur en een verklaring konden we eindelijk gaan reizen. 

Na, volgens de kinderen een omweg, en heel veel zigzagweggetjes hebben we even een lunch en plaspauze gehouden in een locale tentje, wat een belevenis voor ons en voor daar. Ergens achter het gebouw wat je via een steegje kon bereiken zat er een hokje met een gat in de grond, ach bij hoge nood is alles goed,  daarna in een mini tentje goed gegeten. Nigel moest wel twee keer spugen, maar dat was omdat hij dan te snel eet en het blijft steken in zijn keel. Wij keken er niet van op, maar voor Hema en de andere gasten was het toch wel een beetje een rare gewaarwording. Het eten is bij zo'n local, financieel wel erg leuk, voor nog geen 10 euro eten met zijn zessen! Nasi, kippenpootjes en een soort van groentecurry erbij.

Daarna zijn we doorgereden naar het Sinharaja forest reserve. Een van de laatste originele regenwouden. Het was de bedoeling dat we met een gids erdoorheen zouden lopen, maar de gids liep wel mee, maar zei weinig, dus we hadden net zo goed zonder gids kunnen lopen. De naam regenwoud is niet voor niks, wij hebben een behoorlijke regenbui gehad, de jongens hebben nog wel een poncho aangetrokken, maar de dames vonden het wel lekker, zo'n poncho gaat ook zo zweten, en de regenbui was niet koud. We hebben erg weinig dieren gezien door de regen, maar ondanks dat hadden we het niet willen missen. We hebben wel mooie watervallen, een schorpioen, een slak, een kameleon en heel veel bloedzuigers gezien en gevoeld. De ene had er wat meer last van dan de ander, maar toen we eenmaal klaar waren, waren we blij dat we van de bloedzuigers af waren. Daarna weer in de bus om nog meer zigzagweggetjes  te nemen na ons resorts voor de komende 2 nachten. Hema wilde het liefst lekker door rijden zodat we hier zo snel mogelijk zouden zijn, maar onze magen wilden liever wat langzamer rijden, soms leek het wel een Q bocht aldus Sanne, gelukkig zonder spugen bij de hoofdweg aangekomen. Dat luchtte op. We waren al aan het zingen, maar toen klonk het zingen een stuk ontspannender. Nadat we langs stuwdammen hadden gereden  moesten we bij een grote energiecentrale afslaan, toen vonden we het wel even spannend, waar zouden we nu terecht komen....we reden langs barakken, luxe hotels, mindere resorts, en weer krotjes, maar daar opeens was er Nil Diya Makanda safari logde, wederom een sprookje. Weer ontvangen worden met een watermeloendrankje, en na het inchecken snel naar het diner. Gelukkig hadden we bij het buffet nog wat keus, en na onze buiken vol te hebben gegeten zij  we naar onze kamer gegaan, morgen eerst een beetje uitslapen en dan naar de olifanten en hopelijk ook nog heel veel andere dieren.